ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ IRON MAIDEN : "SENJUTSU"

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ 🖋

''Ξεκινώντας και μόνο ότι έχω την ευκαιρία στα 45 μου χρόνια, να μπαίνω ακόμα στη διαδικασία να κάνω παρουσίαση ενός νέου δίσκου των θρυλικών IRON MAIDEN, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω τουλάχιστον ανατριχιαστικά συνταρακτικό, σκεπτόμενος ότι : Νο 1: ζουν και δισκογραφούν ακόμα και τραβούν την προσοχή όλων, εχθρών και μη, Νο 2: είμαι οπαδός της αγαπημένης μου αυτής μπάντας (εκ Ευρωπαϊκής σκηνής, η άλλη είναι από Αμερική…ναι ναι ναι …αυτοί που καταλάβατε όλοι είναι) από την τρυφερή ηλικία των δέκα ετών, δηλαδή τους πρωτοάκουσα το 1986 και θα τους ακούω μέχρι να αφήσω τον μάταιο αυτό κόσμο.

Με τα χρόνια λοιπόν, οι MAIDEN μεγάλωναν μαζί μου, μεγάλωνε το μεγαλείο τους, μεγάλωνα και εγώ μαζί τους και χρόνο με τον χρόνο, δίσκο με τον δίσκο, η σχέση μου με το σχήμα μετουσιώθηκε σε κάτι που μόνο με ανάλυση DNA μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά. Αυτό σημαίνει ότι έχω μια ιδιαίτερη και με πολλά σκαμπανεβάσματα (θετικά και αρνητικά, έτσι γίνεται συνήθως) επαφή μαζί τους. “Αλλιώς” ήταν ο Θοδωρής των 10 ετών που τους πρωτοάκουσε το 1986, “αλλιώς” ήταν και οι IRON MAIDEN τότε! Μαζί μου και μέσα μου, κουβαλάω βέβαια τον ίδιο μικρό δεκάχρονο διαβολάκο, τον ίδιο αργότερα έφηβο, τον 25-άρη τον 30-άρη, τον μπαμπά πλέον Θοδωρή και ούτω καθεξής. Το ίδιο συνέβη και στα μέλη της μπάντας ως λογικό επακόλουθο. Δεν μπήκαν σε καμιά μαγική φούσκα μέσα στην οποία πάγωσε ο χωροχρόνος και όλα επαναλαμβάνονται σαν ένα παράξενο déjà vu. Φίλοι μου τα πράγματα είναι απλά: "Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν". Και εκεί στηρίζω όλο μου το σκεπτικό σε αυτήν εδώ την παρουσίαση.

SENJUTSU σημαίνει τακτική και στρατηγική, κάτι που ο οπλαρχηγός Steve Harris είχε και έχει μέχρι και σήμερα. Κάποιες φορές όπως όλοι οι μεγάλοι στρατηγοί, με επιτυχία στο αποτέλεσμα και κάποιες άλλες όχι… η ιστορία τους το έχει αποδείξει άλλωστε.. ουδείς τέλειος… έτσι?

Και επειδή μιλάμε για μάχες και πολέμους και μεγάλους στρατηγούς, έτσι είναι τα πράγματα εδώ και έτσι λοιπόν, ας πάμε ως άλλοι ιστορικοί αναλυτές να δούμε…τα κατάφερε ο στρατηγός Steve Harris σε αυτή τη μάχη ή όχι;

Πάμε για αρχή σε κάτι εύκολο, δηλαδή την παραγωγή του Kevin "Caveman" Shirley.

Ένας παραγωγός ο οποίος αν ψάξετε να δείτε τι στολίδια έχει παραγάγει και παράγει ακόμα, είναι τουλάχιστον ανόητο να κατηγορούμε αυτόν για θέματα που αφορούν κάποιον άλλο, ο οποίος τον πληρώνει κιόλας για να του δώσει αυτό που ακριβώς θέλει. Και εννοείται ότι μιλάμε για τον Steve Harris. Δεν χάρηκα και ιδιαίτερα αλλά ούτε και με ξενέρωσε. Ο ήχος είναι άποψη. Και μιας και μιλάμε για άποψη, ξέρω την άποψη περί live οπτικής του Harris και όχι μόνο, επίσης και το ότι η φωνή του Bruce μετά από όλα όσα πέρασε δεν έμεινε αλώβητη, παρόλα αυτά, στουντιακά, η φωνή του μεγάλου κοντού μας χαρίζει μεγάλες στιγμές πάλι και τον βρίσκω πιο ανανεωμένο και πιο πλούσιο σε πολλά σημεία σε σχέση με το the book of souls και όχι μόνο .

Ας βγάλουμε σχεδόν παντελώς από την εξίσωση τα δυσθεώρητα άλμπουμ των 80’ς και ας επικεντρωθούμε στα THE X FACTOR έως THE BOOK OF SOULS. Για να ξεκαθαρίζουμε την κατάσταση περί φούσκας και déjà vu που λέγαμε παραπάνω…

Αν και ήταν το 2019 το έτος που ηχογραφήθηκε, παρότι κυκλοφόρησε φέτος, τα πράγματα προφανώς στο συνθετικό μυαλό των μελών της μπάντας (κυρίως του Harris) , ακόμα γυρόφερνε το “άρωμα” αυτών των δίσκων και η ίσως ολοκλήρωση και τελειοποίηση του πλάνου που είχε στο μυαλό του ο Steve για τον 70’ς progressive σκοτεινό ήχο και τεχνοτροπίας που ακολουθεί μέχρι και σήμερα, χαρίζοντας μας άλλοτε φοβερές συνθέσεις αλλά και κουραστικά επαναληπτικά θεματάκια από δω και από κει, που αν είχαν δουλευτεί αλλιώς, θα είχαμε σίγουρα ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Στο SENJUTSU τα πράγματα τείνουν προς την καλύτερη εκδοχή ευτυχώς, μιλώντας πάντα για το πρόσφατο υλικό των maiden και της συνθετικής λογικής αυτών.

Οι αναφορές σε πολέμους κλπ. άλλα χαρακτηριστικά αυτών, υπερτερούν στιχουργικά και θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις οριακά και θεματικό άλμπουμ περί αυτών.

Τα πολεμικά τύμπανα και το εισαγωγικό του ομώνυμου τραγουδιού, μας βάζουν στο νόημα από την αρχή και έχουμε να κάνουμε με ένα πομπώδες επικό δραματικό μεσαίων ταχυτήτων φοβερό τραγούδι, με ενδιαφέρουσες αλλαγές, εναναλλασσόμενα σόλος και την πολεμική ιστορία να εξελίσσεται στιχουργικά με τον Μπρουσάρα να την αναδεικνύει. Καλή επιλογή για έναρξη η δημιουργία των Smith / Harris και γενικά η κατανομή των τραγουδιών είναι πανέξυπνη.

Galloping, galloping… αγαπημένη κατάσταση σε όσα τραγούδια των maiden έχει υπάρξει και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα τραγούδι (STRATEGO) που ακούσαμε ως δεύτερο single πριν βγει το άλμπουμ. Το πρώτο γρήγορο του δίσκου, γραμμένο από Gers / Harris γενικά το ανεβάζει η φωνάρα του Bruce κατ’ εμέ, σίγουρα συναυλιακότατο και εκεί θα δείξει πιο καλά ως σύνθεση. Πληκτράκια υπάρχουν εδώ αλλά χαμηλά στη μίξη, χωρίς να ενοχλούν. Στα μείον του τώρα. Η συνταγή… χαμηλά φωνητικά στο κουπλέ αλα El Dorado δοκιμάστηκε ήδη και με τη συνοδεία κιθάρας πάνω στις φωνητικές μελωδίες που ξανασυναντάμε και πάλι σε When the Wild Wind Blows, The Red and the Black κλπ. έχει κουράσει ,αλλά εδώ περνάει λίγο απαρατήρητο λόγω του ότι το STRATEGO διαρκεί 5 λεπτά μόνο. Μικρό το κακό…σε γενικές γραμμές καλογραμμένο τραγούδι και προχωράμε..

Το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε όλοι (The Writing on the Wall) και για άλλους ήταν μια ιδιαίτερα ευχάριστη νότα λόγω της διαφορετικότητας από τα τελευταία άλμπουμς των maiden, για κάποιους άλλους, ένα χλιαρό τραγούδι. Ανήκω δαγκωτό στους πρώτους! Γραμμένο λοιπόν από Smith / Dickinson βγάζει μια αμερικανιά από τον “ειδικό” της μπάντας Adrian Smith, ο οποίος έχει γράψει by the way φοβερά σόλος για το τραγούδι.

Lost in a Lost World… με έναν 70’s prog αέρα με τα χορωδιακά αλα Uriah Heep φωνητικά σε συνδυασμό με την ακουστική κιθάρα, τους φεύγα στίχους και την απόλυτα ταξιδιάρικη φωνή του Bruce με τα απίστευτα μικρά “λουκουμάκια” που χαρίζει από δω και από εκεί το στέλνει στο διάολο το τραγούδι. Θέλετε λίγο με τους φεύγα στίχους; λίγο με το ακουστικό 70’ς ύφος; λίγο το ότι με παρέπεμψε μέχρι και στο μαγικό και μακρινό strange world του ντεμπούτου (ακόμα και οι τίτλοι μοιάζουν), τεσπα… κόλλησα. Αλλαγές στα καπάκια μιας και φορτσάρουν ηλεκτρικά όλοι μαζί σε μοτίβα που εννοείται έχουμε ξανακούσει, κυρίως στα τρία τελευταία άλμπουμς αν και εδώ ξεπηδούν και x factor καταστάσεις που για όσους λατρεύουν το συγκεκριμένο άλμπουμ θα γουστάρουν φουλ. Μελωδίες κιθαριστικές και έξοχα σόλος εμπλουτίζουν το τραγούδι με βάσει την x factor λογική και πάμε σε κλείσιμο με διαφορετικό, αλλά εξίσου ακουστικό ύφος.

4 λεπτά διαρκεί το υπογεγραμμένο από Smith / Dickinson, Days of Future Past και εδώ έχουμε να κάνουμε με μια up tempo σύνθεση που άνετα θα βρισκόταν στο Brave new world ,ανάμεσα στα αγαπημένα συναυλιακά τραγούδια εκείνου του δίσκου και αν οι maiden το είχαν βγάλει πρώτο single, θα μετράγαμε καρδιακά επεισόδια. Είναι όμως όλα τόσο τέλεια με αυτό το τραγούδι; Νωρίτερα έλεγα για “ κουραστικά επαναληπτικά θεματάκια από δω και από κει”. Πέραν των κουραστικών μεγάλων εισαγωγικών (σε κάποια τραγούδια, όχι παντού) από x factor μέχρι σήμερα, αν ένα πράγμα με τρέλαινε ιδιαίτερα ήταν η υπερβολική επανάληψη των ρεφραίν (όταν αυτή υπήρχε) σε τραγούδια τους και μαντέψτε? Δεν μιλάω μόνο για αυτά της νεότερης περιόδου…ακόμα και σε 80’ς τους τραγούδια το έκαναν. Τι όχι; Για ξανακούστε και μετρήστε φορές (βλέπε heaven can wait, die with your boots on κλπ κλπ κλπ). Πάντα υπήρχαν φάουλ, απλά ως βαμμένοι που είμαστε κάνουμε τα στραβά μάτια. Στο Senjutsu ευτυχώς διορθώθηκε η κατάσταση αυτή αρκετά…

The Time Machine για την συνέχεια, από τα χέρια του Harris. Εδώ παίδες έχουμε ιδιαίτερο τραγούδι… ναι μεν εισαγωγή αλα Harris πάλι , η οποία διαρκεί πολύ λίγο ευτυχώς και οδηγεί σε έναν ύμνο που αναδεικνύει και ανεβάζει τον πήχη ποιότητας του δίσκου πολύ. Έλεγε ο Μπρουσάρας για στοιχεία περίεργα και πρωτόγνωρα για maiden που θα παραξενέψουν το κοινό, μάλλον εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από αυτά και αυτό που βγάζει μάτι, είναι το σχεδόν Irish folk τραγουδιστικό ύφος του μεγάλου κοντού. Το τραγούδι αλλάζει συνεχώς μέσα στα 7 λεπτά του, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον μας και κλείνει απλά και όμορφα με ακουστικό ύφος.

Θάλασσες, γλάροι ,όχι σκουπίδια και προφυλακτικά σε ακτές….εεε συγνώμη παραφέρθηκα.. όμως με γλάρους και κύματα αρχίζει το επόμενο φοβερό εξίσου Darkest Hour των κυρίων Smith / Dickinson και μιλάμε για power ballad που έχουμε πόσαααα και πόσαααα χρόνια να ακούσουμε βρεεεεεε;;;;;;;;; Και αυτό το ξεχωρίζω πολύ σαν σύνθεση και μου φέρνει στο μυαλό Wasting Love από fear of the dark, Taking The Queen από Accident of Birth και γενικά και άλλα στοιχεία από αυτό το δίσκο, που πολύ θα το ήθελα να είχαν στρέψει αιώνες τώρα οι maiden τον προσανατολισμό αυτόν μετά την επιστροφή των δυο prodigal sons.

Πάμε και στην τελική τριάδα μετά τους γλάρους που ξανακούγονται στο outro του Darkest Hour και έχει να κάνει με τα μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια που έχει επιμεληθεί μόνο ο ηγέτης των maiden Steve Harris.

Death of the Celts με διάρκεια 10:20 και έναν x factor / Virtual XI απόηχο με το τραγούδι να είναι ψιλο-επίσημα πλέον από όλους μας βαπτισμένο ως το the clansman No2. Τώρα αν θα λειτουργήσει παρόμοια και στα live τους με παρόμοιο τρόπο, θα το δούμε στην πράξη. Εμένα προσωπικά μου κάνει και κάτι στη θεατρικότητα του ομώνυμου του Dance of Death. θα το θεωρήσω μια φοβερή μίξη της λογικής των δυο αυτών ασμάτων και θα απολαύσω μια upgraded οπτική σε μια νέα σύνθεση, που σε κερδίζει ευκολότατα με όλες αυτές τις εναλλαγές που μέχρι και thin lizzy κιθαριές μετράμε στην μέση του, χαρίζοντας έναν πρωτο-maiden αέρα βγαλμένο από τα αραχνιασμένα ντουλάπια του δοξασμένου παρελθόντος τους. Σφαλιάρες από εναλλασσόμενα σόλος που οδηγούν σε έναν ατμοσφαιρικό spacy πληκτράτο τέλος με τον Μπρουσάρα να κάνει τα θεατρινίστικά του έως το folk πάλι με ακουστικό μπάσο outro.

Λοιπόν… το επόμενο (The Parchment) αν του έλειπε το εισαγωγικό με το μπάσο του μεγάλου και έμπαινε κατευθείαν με τα ανατολίτικα πλήκτρα θα έπαιρνε καρφωτό 10-άρι από μένα ,αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα που λένε και στο χωριό. Τον μάθαμε τον Harris πλέον, δεν χρειάζεται να μιλάμε πλέον για bass intros. Λοιπόν, οι maiden μας έχουν χαρίσει λίγες φορές ανατολίτικου ύφους συνθέσεις (Nomad, To tame a land κλπ), αλλά όταν γίνεται αυτό ξεσαλώνει πρώτος πρώτος ο Murray (αλήθεια... ο Davey ήταν παντελώς απών αυτή τη φορά πάλι συνθετικά) και εδώ στήνουν χορό τρικούβερτο παρότι το τραγούδι είναι χτισμένο έτσι σε μινιμαλιστικό σταθερό mid tempo χαρακτήρα σαν μια metal εκδοχή του Bolero του Maurice Ravel, μιας και έχει σκοπό όχι το headbanging, αλλά να σε ταξιδέψει υπνωτισμένο σε μαγικά και μυστικά μέρη της Ανατολής με τον Bruce να εκτελεί χρέη ενός παράξενου και σκοτεινού παραμυθά, ο οποίος σε βυθίζει βαθιά στην ιστορία που σου λέει με τόσο στόμφο, τη στιγμή που σου βουτάει το πορτοφόλι το κλεφτρόνι της αγοράς..

Το τραγούδι και φυσικά έχει τα ανεβαστικά του σημεία και έτσι σε πάει με τα σόλος του και σβήνει με τον ίδιο ανατολικό ατμοσφαιρικό τρόπο όπως ακριβώς ξεκίνησε..

Το Hell on Earth με το …μαντέψτε: ακουστικό bass / keyboards intro του, είναι η τελευταία σύνθεση του δίσκου με την όλη του αύρα να με κάνει να πιστεύω ότι αυτό που ξεκίνησε στο When the Wild Wind Blows, λήγει εδώ με έναν πιο fear of the dark αέρα, σε ένα χαρμόλυπου ύφους outro τραγούδι, κατάλληλο να μας ξυπνήσει από τα ανατολίτικα αρώματα του φοβερού The Parchment και να μας πει αντίο, μιας και κατέχει όλα τα φόντα για τελευταίο τραγούδι και επίσης να καρφωθεί στα μελλοντικά setlists (ελπίζω να είναι πολλά ακόμα…αλλά δεν το πολύ πιστεύω πλέον).Ίσως εδώ ακούσαμε και τα πιο πολλά πλήκτρα συγκριτικά με τον υπόλοιπο δίσκο ,ίσως ότι είναι και ψηλά στη μίξη, μου έκατσαν πάντως πιο πάρτα στη μάπα…οφείλω να ομολογήσω.

Στο ρεζουμέ λοιπόν….αν βάλω όλους τους Θοδωρήδες ηλικιακά (δες ξανά στην αρχή της παρουσίασης για να θυμηθείς) να μου πουν τη γνώμη τους, σίγουρα ο καθένας τους θα είχε μια διαφορετική άποψη για το 17ο άλμπουμ με τίτλο SENJUTSU των IRON MAIDEN. Αυτοί που θα είχαν κοντινή άποψη, είναι αυτοί από 30 και μέχρι τώρα, οι οποίοι έχοντας ζήσει σχεδόν όλη την πορεία της μπάντας μέχρι και σήμερα, έχουν να πουν ότι οι MAIDEN του 2021 είναι σαν το παλιό καλό κρασί, με όλα τα χρόνια ωρίμανσής του να σου δίνει μοναδική ευχαρίστηση δοκιμάζοντάς το. Αν είναι το τελευταίο τους άλμπουμ, ο στρατηγός Steve Harris τα κατάφερε και μόλις έκλεισαν ένα τεράστιο κεφάλαιο με δίκαιο και ποιοτικό τρόπο, που η πολύχρονη καριέρα τους μας έχει χαρίσει ουκ ολίγες φορές και αυτό έγινε για ακόμα μια φορά. Νομίζω ότι μπάντες σαν τους maiden / priest / saxon, για όσο καιρό ακόμα μας χαρίζουν δίσκους (αν αυτοί είναι σαν τα προσφάτως τελευταία όλων αυτών), θα έπρεπε και μόνο για την συνολική συνεισφορά τους στην metal μουσική, να λέμε ταπεινά ευχαριστώ ( ως άλλοι Ιάπωνες) και να είμαστε και ευγνώμονες που έχουμε τη χαρά να μας χαρίζουν αυτές οι μπάντες, αξιόλογη μουσική στα προχωρημένα χρόνια τους.''

UP THE IRONS !!!!!!!

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΙΓΩΝΙΑΣ 🖋

''Έξι χρόνια μετά την τελευταία κυκλοφορία τους οι θρυλικοί Iron Maiden κυκλοφόρησαν το 17ο στούντιο άλμπουμ τους. Ειλικρινά δεν έχω ιδέα και δεν με ενδιαφέρει κιόλας τι περίμενε ο οπαδός μετά το The Book Of Souls. Η μουσική ως τέχνη είναι καθαρά υποκειμενική και (ευτυχώς) δεν εκλαμβάνεται από τους ακροατές με τον ίδιο τρόπο. Και επειδή το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις, αυτός ο δίσκος μπορεί να κριθεί και να εκτιμηθεί είτε ως Maiden δίσκος είτε ως κυκλοφορία μιας οποιαδήποτε άλλης μπάντας. Kαι αν αναρωτιόμαστε αν είναι καλός ο δίσκος αυτός με την υπόθεση ότι έχει κυκλοφορήσει από μία οποιαδήποτε άλλη μπάντα, τότε η απάντηση είναι προφανής.

Ο δίσκος αρχικά μπορεί να θυμίζει "πάλι μία από τα ίδια" όμως δεν είναι έτσι ακριβώς. Χρειάζεται πολλές ακροάσεις λόγω της μεγάλης διάρκειας των κομματιών που συνεπάγεται και την πολυπλοκότητα των συνθέσεων και όσο πιο πολλές φορές ακουστεί το άλμπουμ, τόσο πιο πολλά στοιχεία θα ανακαλύπτει ο οπαδός ταξιδεύοντας στη μαγεία του.

Πρόκειται για ένα δίσκο μουσικά και στιχουργικά επικό με progressive στοιχεία (Senjutsu) αλλά και ταυτόχρονα ροκ (The writing on the Wall) που μας γυρίζει χρόνια πίσω, θυμίζοντάς μας μεγάλες στιγμές του παρελθόντος (Hell On Earth). Με μελωδικές και λυρικές συνθέσεις να κυριαρχούν, (Lost In A Lost World, Darkest Hour, Death Of The Celts) το άλμπουμ περιέχει όλα εκείνα τα κλασικά στοιχεία που αγαπήσαμε (και ακόμα περισσότερα!!) και που έκαναν τους Maiden μία από τις κορυφαίες μπάντες του πλανήτη. Ο Dickinson (63 ετών και ταλαιπωρημένος από καρκίνο στο φάρυγγα) είναι εξαιρετικός έχει πάθος και τα δίνει όλα όπως κάθε φορά σε κάθε άλμπουμ. Μοναδικό ερωτηματικό του δίσκου, οι μακρόσυρτες εισαγωγές που δεν έχουν κανένα ακριβώς σκοπό (καθώς ο λυρισμός και η ατμόσφαιρα επιτυγχάνονται έτσι κι αλλιώς από την ίδια τη σύνθεση) και απλά προσδίδουν μεγάλη διάρκεια στα κομμάτια χωρίς κανένα λόγο.

Οι Maiden είναι ώριμοι πια και φυσικά δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Όπως πρέπει και οι οπαδοί να ωριμάσουν (μουσικά) μαζί τους. Ο ακροατής εν έτει 2021 οφείλει να προσδοκά από μία μπάντα που υπηρετεί τη μουσική για πάνω από 45 χρόνια συγκεκριμένα πράγματα. Και αυτό δεν είναι να έχει την απαίτηση από τους (65άρηδες πια) θεούς του NWOBHM ένα νέο "Powerslave" ή ένα "Somewhere in Time" στη δύση τους. Και δεν είναι μόνο θέμα ηλικίας είναι και θέμα μουσικής νομοτέλειας. Αυτό που πρέπει να εισπράξει ο οπαδός και εν τέλει αυτό που οφείλουν οι Maiden στους εαυτούς τους, στο όνομά τους και στην ιστορία τους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αξιοπρέπεια και με αυτό το άλμπουμ αυτό ακριβώς επιτυγχάνουν και με το παραπάνω!!!''